Krążyłam pośpiesznie po swojej jaskini czekając na swojego gościa który-nawiasem-spózniał się 3 godziny.Gdy w końcu się pojawił nawet nie próbowałam ukryć niezadowolenia.
-Gdzies ty był???-warknęłam co nie było zbyt miłe
Wilk Dnia westchnął.
-Były korki-powiedział-a zresztą i tak nie zrozumiesz...
-No tak nie zrozumiesz-powiedziałam troche niegrzecznie krąząc po jaskini-a tak w ogóle o co chodzi?
-Chodzi o mojego syna-odparł Wilk Dnia.
To sprawiło że się zatrzymałam.
-Co? O Drago?-byłam zaskoczona.Oczywiście znałam Drago i jego "wisielcze"poczucie humoru-o co chodzi?
Wilk Dnia westchnął.Wyglądał na znużonego.
-Martwie się o niego-odrzekł-cały czas chodzi sam.Na początku myślałem że wysłanie go tutaj to dobry pomysł ale teraz...-pokręcił głową-myśle że trzeba go zabrać.
-Co?Nie!!!-gwałtownie zaprzeczyłam-Drago to wspaniała osoba i chyba jago jedyny potrafi się śmiać.Daj mi troche czasu OK? A ja się postaram żeby znów był dawnym sobą...
Wilk Dnia uniósł jedną brew.
-No dobrze.Wierze ci i lepiej żeby tak było-powiedział i zniknął.
Gdy tylko ostatni promień światła rozpłynął się szybko wybiegłam z jaskini i ruszyłam na poszukiwanie Drago...
C.D.N
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz